Çevresinde sonbaharın kasvetini iyiden iyiye hissetmeye başladı Dxun. Dökülen her bir yaprak ömründen giden her bir saati belki bir günü, belki bir yılı anımsatıyordu kendisine. Her sonbahar, doğayla birlikte duygularında ölüşü, yokoloşu gibiydi onun için. Kendi küçük dünyası içinde sıkışıp kalmıştı adeta. Yaşadıklarına karşı tek yapması gerekenin yüksek bir yerden haykırmak olduğuna inanıyordu. Yıllarına...

İnandığı şeyi yaptı ve sonrasında arkasına döndü. Bir müddet bekledi derin düşünceleriyle. Yapması gerekenin aslında sadece bulunduğu yerden uzaklaşmanın olduğunu anlıyor gibiydi. Onu kasvete sürükleyen Sonbahar değil içinde bulunduğu o küçük alandı sadece. Dışarıda bir dünya vardı ve dışarıya baktıkça büyüyen bir dünyayla ferahlıyordu içi. Dökülen her bir yaprak ölümü değil aslında yeni bir doğuş için hazırlığı imgeliyordu. Sonbahar sadece hüznü değil aynı zamanda şölenide içinde barındırıyordu. Bu mevsimle birlikte sadece renk değiştiriyordu doğa ve duygular. Yeşilin, sarının ve mavinin harmanlandığı, geçici ve tadının çıkarılması gerektiği bir dönemdi aslında. Bakmak ve görmek arasında ki farkı artık anlayabiliyordu Dxun.