Evvel zaman içinde göklerden inen peri kızının torunları varmış.

Çok güzel ve gizemli bir güce sahip oldukları için gökyüzü ve yer arasında gidip gelebiliyorlarmış.

Rüzgarın fısıltısı ve bulutların rüyası olarak gökyüzünde uçarlarmış.

Çoğu dağın tanrısı ile arkadaş olmuş, eğlenerek vakit geçirmişler.

Çiçeklerin uçuştuğu yerlerde onların gülümsemesi,

yağmurların yağdığı yerlerde onların şakıması varmış.

Bir gün kin güden kötü hayaletler ve canavarlar toplanıp köye inmişler...

Buz tutan toprak, soğuk ve açlıktan titreyen insanlar...

Ve yıllar önce ölmüş bir koca ağaç varmış.

İyiliksever peri kızının torunları, köye göz kamaştırıcı yağmurlar yağdırmış.

O yağmur kini yıkayıp temizleyerek sıcacık bir rüzgara dönüşmüş ve bütün köyü sarmış.

Yeşil otlar ve filizlenen çiçekler fışkırmış, kuş sesleri duyulmaya başlamış.

Tıpkı sonsuz bir baharın gelişi gibiymiş!

Köy sakinleri minnettar bir şekilde onlardan köyde kalmalarını istemişler.

Peri kızının torunları, ölü koca ağacın yanına genç bir söğüt dikmiş ve

ağaca şöyle söylemişler...

"Sen bizim bu köye verebileceğimiz en özel hediyesin.

Biz yokken bu köyü korumanı diliyoruz.

Her zaman insanlara bugünkü gibi mucize ve umudun varlığını göster."

Bu sözler biter bitmez ağaç büyümeye başlayıp koca ağaca sarılmış ve kocaman olmuş.

Açık pembe renkli çiçekler açmaya başlamış ki

öylesi güzel çiçeği daha önce hiç gören olmamıştır.

Köylüler o ağacı her zaman kutsal bilmişler ve

o gün olanları asla unutmayıp torunlarına anlatmışlar.