Ay ışığının bile uykuya daldığı, derin karanlığın gecesi.
Tepeyi kaplayan sislerin arasından belirsiz bir şekilde terk edilmiş bir kale görünüyor.

Sadece titreyen mum ışığının, karanlığını aydınlatabildiği zemin kattaki toplantı odasının ortasında,
birçok ailenin temsilcileri birer ikişer toplaşarak kraldan bir ses bekliyorlar.

Kral için sadece karanlıkta hareket ettikleri söylenen “Gecenin Soyluları”

Onlar, güneş battığında bir gölge gibi toplaşarak bilgi paylaşımı yapar,
gizlice kraldan emir alarak emre itaat ederler.

Zaman zaman kralın güvenini kazandılar ve bununla gurur duydular.
Genelde soğukkanlı, mantıklı ve anlık duygular karşısında sarsılmazlardı.

Fakat hepsi, kalplerini çarpıtan seyahat çağrısına kayıtsız kalamadı.

Aralarında küçüklüğünden beri birlikte büyüyenler de vardı.
Her meraklı çocuk gibi kalenin içini gezerken gizli kapıyı keşfettiler.
Kapının ardı, kadimlerin sırları ve bilgilerini içeren kitaplarla doluydu.

Bir zaman sonra tam bir güç ve daha fazla cesaret kazandıklarında, karar verdiler.
Gecenin perdelerini artlarında bırakıp dünyanın tüm gerçeklerine doğru yönelmeye.

Birbirlerine gülü mseyerek şöyle söylediler;
Gecenin gölgeleri değil, ışıldayan yıldızları olalım.